Het hobbelige zandpad op weg naar succes
Er was eens een amateurfotograaf. Die maar al te graag ‘professional’ genoemd wilde worden. Hij ploeterde. Jaar in. Jaar uit. En werd ook echt beter. Maar of hij nou zo blij was met elke stap vooruit? Het was het allemaal net niet. Maar waarom toch niet?
“Ik weet dat ik iets kan. Ik weet dat als de omstandigheden er zijn en er is scherpte in mijn hoofd, dat ik iets kan”
Een goed belichte foto
Ken je dat moment? Dat je die stoffige spiegelreflexcamera die al jaren in de kast ligt, ineens weer oppakt. De camera die je ooit kocht toen je eerste kind geboren werd maar die je vervolgens in de kast gooide omdat je te druk was met luiers wisselen en flesjes geven. De accu is nog niet helemaal leeg en het geheugenkaartje zit er gelukkig ook nog in. Je zet ’m aan. Drukt op de ontspanknop.
Bliep. Klik.
Waardeloos. Lijkt nergens op.
Maar je geeft niet gelijk op en neemt de camera steeds vaker mee. Maakt nog wat foto’s. Drukt op knopjes. Draait aan wieltjes.
En ineens, op een zondagmiddag, kijk je vol verbazing naar het schermpje achterop je camera: je dochter (die al lang geen baby meer is) kijkt met fonkelende ogen in de camera. Met dezelfde gedistingeerde glimlach als haar moeder.
Je hebt geen idee waarom. Maar ineens is daar die geweldige foto. Die je nooit voor ogen had gehouden. Maar zó goed gelukt.
Hoe doen die fotografen dat toch?
Het is de eerste stap van veel fotografen. Ontdekken dat de camera een magisch instrument is. Waarmee je gedachten kan vangen. Gevoelens kunt weergeven. Zo ging het bij mij ook ongeveer. Al werd ik vooral gegrepen door de techniek: lichtgevoelig papier dat door wat te goochelen in een donkere kelder een nieuwe wereld liet zien. Dat was het begin. Ik dacht toen al heel wat te kunnen. Maar eigenlijk was het next to nothing.
Van kopiëren kun je leren
Vertel eens: wie was jouw ultieme held uit de Hitkrant? Voor welke DJ zette jij altijd de radio aan? Wie wilde je zijn in Baywatch? Ik wist het wel hoor. En in de fotografie wist ik het ook. Ik zag het werk van Stephan Vanfleteren, Corb!no, Merlijn Doomernik en anderen. En wilde ook dat werk maken. Dus zocht ik alles uit: welke film (het is al even geleden…) ze gebruikten. Met welke camera’s ze werkten. Of ze al dan niet met studiolicht werkten en zo ja: hoe dan. En ik ging ze imiteren: kocht dezelfde camera’s. Dezelfde film. Probeerde hetzelfde licht te benaderen. Alles om maar net zulk groots werk te maken.
Het mislukte. Keer op keer.
Want wat ik ook probeerde: het kwam niet eens in de buurt van het werk dat mijn idolen maakte.
Maar ik leerde er wel van.
Loslaten is het nieuwe vasthouden
Het succes kwam pas toen ik niet meer keek naar mijn idolen. Eigenlijk niet meer wist hoe ik verder moest groeien. En in arren moede op gevoel ging werken. En toen, na veel omzwervingen, ontdekte ik het:
De rafelrandjes.
Dat ik de kwetsbare kant vaak de mooiste kant vind.
Je kunt rustig zeggen dat toen het kwartje viel. Alsof alles wat in de jaren bedacht, bekeken en geschreven had, ineens samen kwam. Later kwam ik in een presentatie toevallig de Golden Circle van Simon Sinek tegen.
Dat was fijn. Zonder me ervan bewust te zijn, was ik jaren op zoek geweest naar de kern. En had ’m dus gevonden. Want door na te denken over wat ik echt belangrijk vond, ging ik automatisch werk maken dat daarbij paste. Teksten schrijven die dat ondersteunde. En werd ik gevonden door opdrachtgevers die juist dát zo in mijn werk waarderen.
Voldoening
Door vast te houden aan mijn why (wat overigens enorm makkelijk is als je ’m eenmaal gevonden hebt) maak ik nu beter werk dan ooit. En is die hobby, die ooit in die donkere kelder begon, uitgegroeid tot een (mag ik dat zeggen?) succesvolle onderneming. De ontdekking van toen was het begin van het succes.
Nog steeds kijk ik naar het werk van anderen. Het blijft goed over je eigen muurtjes heen te kijken. Altijd. Maar de voldoening van die eerste goede foto…die heb ik nooit meer kunnen evenaren.
Tot zover mijn tweede blog in het kader van #kommaarop, waarin bloggers op hetzelfde moment over hetzelfde onderwerp bloggen. Het ondewerp deze keer: de ultieme truc tot succes. Meer succesverhalen lezen? Dan kan ik je van harte de blogs van onder andere Agnes, Tessa, Miranda en Sonja aanbevelen. Check ze (in de loop van de dag) allemaal.
Ik maak portretten en vertel verhalen. In beeld en woord. Van creatie tot publicatie. Mijn portfolio en blog vind je op studioreyneveld.nl. Maar soms blog ik over andere dingen. Die stukjes vind je dan hier.
